Masz Stracha

Mroźna otchłań, cz. 6 z 8

Isabel szła przy samej ścianie, trzymając broń w pogotowiu. Ingrid podążała po omacku za nią. Jeśli agentka się nie myliła, ten korytarz powinien prowadzić do bocznego, awaryjnego wyjścia przez garaż. Radio w budynku nie działało, ale radia w pojazdach powinny być zasilane z akumulatorów. Jeśli tam dotrą, być może będą w stanie wezwać pomoc.

Isabel z uwagą obserwowała ciemność. Po stworze nie było śladu. Ani drobiny zielonego światła. Jak dotąd wszystko szło dobrze.

Dotarły do rozwidlenia. Ingrid omal na nią nie wpadła, gdy się zatrzymała. Dała jej znak, żeby była cicho. Rozejrzała się. Droga była czysta.

Ruszyły znowu i po chwili były już przy drzwiach do hali magazynowej. Stamtąd prowadziła najkrótsza droga do garażu.

Isabel dotknęła drzwi... Były uchylone.

– Zaczekaj tu... – wyszeptała i wślizgnęła się bezszelestnie do środka.

Hala była ogromna, a ciemność gęsta. Nic nie wskazywało na to, żeby stwór się tutaj czaił. Spojrzała za ramię.

– Droga wolna – powiedziała. – Wejdź i idź prosto przed siebie. Na drugim końcu hali znajdują się drzwi do garażu. Ja zostanę tutaj i będę cię osłaniać, dopóki tam nie dotrzesz. – Przerwała i dodała po chwili: – Na podłodze mogą leżeć stare sprzęty, uważaj, żeby się nie przewrócić.

Ingrid weszła do środka i ruszyła przed siebie. Stawiała kroki bardzo ostrożnie. Wiedziała, że Isabel jest za nią, gotowa do strzału, gdyby coś się zaczęło dziać. Zatrzymała się i odwróciła, żeby sprawdzić, czy dojrzy ją w mroku.

I wtedy to dostrzegła. Jaskrawozielone monstrum było przyczepione wysoko do ściany na pałąkowato rozstawionych nogach. Musiało znajdować się dokładnie nad głową agentki. Ingrid chciała krzyknąć, ostrzec ją, ale strach odebrał jej głos. Nagle zobaczyła, że potwór opada i usłyszała pełen bólu wrzask Isabel, potem odgłosy dzikiej szamotaniny, a potem... znów te obrzydliwe mokre dźwięki, gdy dwa ciała łączyły się w jedno.

Czytaj dalej