Masz Stracha

Camera obscura, cz. 5 z 5

Dowódca brygady szedł powoli, rozglądając się po laboratoryjnym korytarzu. Ściany były umazane krwią; po podłodze rozrzucone były resztki ludzkich narządów.

Były jeszcze świeże.

To musiało się stać dosłownie na chwilę przed ich przybyciem. To takie smutne, że, gdy po tylu latach wreszcie namierzyli ich kryjówkę, spóźnili się o piętnaście minut, by zastać ich przy życiu.

A teraz zbierali po budynku ludzkie szczątki i, co gorsza, nie wiadomo było, kto to wszystko zrobił.

Popchnął przekreślone krwawą kresą drzwi i wszedł ostrożnie do małego gabinetu. Na biurku znalazł porzucony w nieładzie, oprawiony w elegancką skórę dziennik. Zatrzymał wzrok na otwartej stronie i zaczął czytać:

To koniec eksperymentu. Niedoszacowaliśmy zagrożenia, nie byliśmy w stanie nad nim zapanować. Gdy zwabiliśmy obiekt pod pretekstem tygodniowego pobytu w klinice regeneracyjnej, byłem pewien, że wszystkie zabezpieczenia dopięte są na ostatni guzik. Okazało się jednak, że to nie wystarczy...

Szukaliśmy go przez wiele lat. Gdy zobaczyłem pierwszy atak, byłem zafascynowany. Ten człowiek całkowicie tracił panowanie nad sobą i świadomość tego, co robi. W warunkach ekstremalnego odosobnienia z opanowanego biznesmena zmienił się w krwiożerczą bestię, pragnącą tylko zaspokajać swoje żądze. Dostarczyliśmy mu zwłoki jednej z wieśniaczek zmarłych na plantacji marihuany. Dobry Boże, co on robił z tą kobietą, zanim ją zjadł...

Z dnia na dzień ataki stawały się coraz bardziej gwałtowne, aż wreszcie jego ukryte predyspozycje całkowicie wzięły górę nad jego człowieczeństwem. Zdołał się wydostać... i teraz jest gdzieś tutaj. Słyszę krzyki moich współpracowników dochodzące z korytarza. Krzyki przerażenia i agonii... Jeśli uda mi się wyjść z tego cało, wyjadę jak najdalej stąd i świat już więcej o mnie nie usłyszy.

Mam tylko nadzieję, że gdzieś, na którymś kontynencie, nie ma więcej takich jak on – ludzi z „genem złej krwi”...

Profesor V.

Koniec

Nie musi być ciemno, żeby było zimno - przeczytaj Szron