Masz Stracha

Granica bólu cz. 2 z 6

Gdy młoda lekarka pochylała się nad nim, Jack kontemplował zapach jej kasztanowych włosów. Coś cudownego, zwłaszcza w porównaniu z chemiczną wonią szpitala. W ogóle, była bardzo atrakcyjną kobietą. Szkoda tylko, że się nie uśmiechała. Odkąd siedział na kozetce w tym małym gabinecie, jeszcze ani razu...

– Auuuuuuu! – poczuł nagły ból w miejscu nacisku – Co pani robi, na litość boską?!

– Proszę być grzecznym chłopcem i się nie ruszać. Muszę pana zbadać.

A jednak: uśmiechnęła się. Kiedy mówiła, jej usta wykrzywił pełen sarkazmu grymas.

– Jak ocenia pani mój stan, pani doktor? – Jack mimo wszystko próbował nawiązać rozmowę.

– Wygląda na to, że poza potłuczeniami nic panu nie jest – odpowiedziała, oglądając starannie jego czaszkę – Na zdjęciach rentgenowskich nie widać żadnych złamań. Ale powinien pan zostać na obserwację, przynajmniej do jutra.

W tym momencie drzwi pokoju otworzyły się i niewysoka pielęgniarka wtoczyła do środka metalowy stolik. Na jego dwóch półkach leżały w równych rzędach skalpele, szczypce, nożyczki i inne chirurgiczne narzędzia.

– Umyte i wyparzone, pani doktor – zameldowała – Co mam z nimi zrobić?

Lekarka wyprostowała się i rzuciła okiem na asortyment, po czym, znowu zgięta w pół, wróciła do pracy.

– Proszę zostawić mi lancet, a resztę zawieźć doktorowi Damspellowi. Za chwilę zaczyna zabieg.

Pielęgniarka przytaknęła i ostrożnie wyszła. Jack spytał od niechcenia:

– Kim jest doktor Damspell?

– Brytyjczykiem. To nasz najlepszy chirurg. Opracował teorię granicy bólu.

Dziennikarz poczuł przypływ nowej nadziei. Może jeszcze nie wszystko stracone? Może jednak miał temat na reportaż!

– Ta teoria, na czym ona polega?

– Proszę spytać o to doktora – znów ten uśmiech – Na pewno go pan spotka.

Jack zastanawiał się przez chwilę.

– A panią? Spotkamy się jeszcze, czy to jednorazowe badanie?

Kobieta patrzyła na niego przez moment brązowymi oczami, po czym nacisnęła na siniak tak mocno, że aż syknął z bólu.

– Jestem tego pewna.

Czytaj dalej